60 ГОДИНИ НАТО Е ДОСТА! РАСФОРМИРАЈТЕ ГО!

На 3 и 4 април 2009, шефовите на држави и влади на земјите членки на НАТО ќе се состанат во Баден-Баден, Кел и Стразбур за да го прослават 60-тиот роденден на НАТО. Ние сметаме дека 60-годишнината на НАТО е причина за протест, а не за прослава!

Од своето оснoвање во 1949 година до денес, НАТО ја играше својата ролја на бранител на таканаречениот слободен Запад од наводна закана од Советскиот Сојуз и неговите сојузници. Доколку ова беше вистинската улога на НАТО, тој сосем природно ќе се распуштеше во 1991 година, кога и се распадна Варшавскиот пакт. Бидејќи тоа не се случи, ние сосем оправдано прашуваме и се обидуваме да ја откриеме вистинската причина за неговото постоење во денешниот свет.

За што се залага НАТО денес:
- Глобални воени интервенции, во моментов преку примерот на Косово и Авганистан, со операции во Медитеранот и тренинг мисија за полиција и војска во Ирак;
- Нелегално складирање нуклеарно оружје во Европа и инсистирање на политиката на прв нуклеарен удар;
- Непочитување на меѓународното право, преку бомбардирањето на Југославија во 1999 и генерално, преку опцијата да започнува војни и без мандат на ООН (самоавторизација од НАТО);
- Структурно насилство: трошоците за вооружување на сите земји членки на НАТО достигнуваат до 70% од вкупните светски воени трошоци.

Накратко: според нас, НАТО постои само за да одржува глобална статус кво ситуација, да даде воена поддршка и обезбедување на западната империјалистичка економска политика и хегемонистички интереси, кое како последица предизвикува брутална експлоатација на народите од Глобалниот Југ. Во услови на светска економска криза, улогата на глобална железна тупаница станува уште позначајна.

НАТО е единствена меѓународна воена сила која не е под демократски и правен надзор. Како таква ги толерираше многубројните нелегални меѓународни потези на САД, од кои најпознати се давањето на помош на воените диктатури во Латинска Америка од 50-тите до 80-тите години на 20-тиот век. Тоа покажува дека НАТО е непринципиелна организација која не посредува секаде каде има кршење на човековите прави или геноцид, туку дека делува во областите на свој интерес, т.е. нема некој хуманистички мотив за делување (нешто што редовно се истакнува од официјални лица на НАТО).
Еден добар пример изнесува Андреас Цумах (дописник на водечките германски весници од седиштето на ОН): “Во документот на НАТО МЦ 327, усвоен на крајот на 1993 година, се вели дека НАТО ќе посредува според согласноста на Советот на безбедност на ОН, само во оние региони и судири каде што земјите членки на НАТО имаат сопствени интереси. Затоа што такви интереси немаше во врска со Руанда 1994 година, НАТО мирно го проследи геноцидот на 800.000 луѓе (Andreas Zumach, Die Neue NATO, 2000).

Се покажа дека НАТО и неговите членки се користат со лаги и манипулации за време на т.н. воени посредувања, со цел да ги прикријат злосторствата кои ги прават, како што се нападите на цивилни установи и цивилна инфраструктура (телевизии, патишта, енергетски објекти, фабрики...), како и тоа дека користат оружје со осиромашен ураниум. Тоа го потврдува и признанието на италијанската влада, која одлучи да плати оштета на околу петстотини италијански војници заболени од леукемија (имаат т.н. „Балкански синдром“), затоа што биле изложени на радијација во Босна и Херцеговина.

Тука треба да се посочи дека со новата воена политика на НАТО, на земјите членки им се дозволува во случај на “загрозеност“ да нападнат со нуклеарно оружје! Овде не се работи за одговор на опасност при евентуален напад, туку за користење на нуклеарно оружје во превентивни цели. Посебно се нагласува можноста за употреба на нуклеарно оружје против земји кои не поседуваат такво оружје. Така на НАТО документите НЦ-400/2, следуваше таен извештај кој Пентагон на 09.01.2002 и го предаде на Белата куќа и на Конгресот, а во кој му се препорачува на Претседателот на САД развој на мали нуклеарни бомби од неколку килотони, наменети за прецизна употреба во конвенционални судири со државите од Третиот свет. Таквата политика води кон нов бран на развој и ширење на нуклеарното оружје (објавено во New York Times 11.03.2002).